سنسور اکسیژن، که به آن سنسور O2 یا سنسور لامبدا نیز گفته می‌شود. یکی از اجزای کلیدی در سیستم اگزوز خودرو است که برای اندازه‌گیری میزان اکسیژن موجود در گازهای خروجی اگزوز خودرو به کار می‌رود. این سنسور به واحد کنترل موتور (ECU) اجازه می‌دهد تا نسبت سوخت به هوا (AFR) را به طور دقیق تنظیم کند تا احتراق بهینه‌ای در موتور صورت گیرد، که نتیجه آن بهبود کارایی سوخت، کاهش انتشار آلاینده‌ها و بهبود عملکرد موتور است.
چگونگی عملکرد سنسور اکسیژن
– اندازه‌گیری اکسیژن: سنسور اکسیژن میزان اکسیژن موجود در گازهای خروجی را اندازه‌گیری می‌کند. این اطلاعات نشان می‌دهد که مخلوط سوخت و هوا در موتور چگونه احتراق می‌یابد؛ یعنی آیا مخلوط “غنی” (سوخت زیاد، هوا کم) است یا “لاغر” (سوخت کم، هوا زیاد(
– تنظیم نسبت سوخت به هوا: با استفاده از داده‌های دریافتی از این سنسور، ECU می‌تواند نسبت سوخت به هوا را تنظیم کند تا اطمینان حاصل شود که موتور در حالت ایده‌آل خود کار می‌کند. این بهینه‌سازی به کاهش انتشار مونوکسید کربن (CO)، هیدروکربن‌ها (HC)، و اکسیدهای نیتروژن (NOx) کمک می‌کند.
انواع سنسور اکسیژن
– سنسورهای زیرکونیا: این نوع از سنسورها از یک عنصر زیرکونیا استفاده می‌کنند و پرکاربردترین نوع سنسور اکسیژن هستند. آن‌ها به سرعت به تغییرات در میزان اکسیژن پاسخ می‌دهند و می‌توانند در دماهای بسیار بالا کار کنند.
– سنسورهای تیتانیا: این نوع از سنسورها از تیتانیا استفاده می‌کنند و مقاومت الکتریکی آن‌ها با تغییر میزان اکسیژن تغییر می‌کند. آن‌ها کمتر رایج هستند و بیشتر در برخی کاربردهای خاص یافت می‌شوند.
نقش کلیدی آن
– کنترل انتشار آلاینده‌ها: با تنظیم دقیق نسبت سوخت به هوا، سنسور اکسیژن به کاهش میزان آلاینده‌های خروجی از اگزوز کمک می‌کند.
– بهبود کارایی سوخت: تنظیم دقیق احتراق به مصرف بهینه سوخت کمک می‌کند، که نتیجه‌اش کاهش هزینه‌های سوخت و بهبود عملکرد موتور است.
به طور خلاصه، این سنسور یک قطعه حیاتی در سیستم خودرو است که به بهبود کارایی و کاهش اثرات زیست محیطی کمک می‌کند.
